کوک کن ساعتِ خویش !
اعتباری بهخـروسِ سـحری ، نیســت دگر
دیـر خوابیده و برخاسـتــنـش دشـوار اسـت
کوک کن ساعتِ خویش !
که مــؤذّن،شبِ پیـش دسته گل داده به آب
و در آغــــوشســــــــحر رفــتــه به خــــــواب ...
کوک کن ساعتِ خویش !
شاطری نیست در این شهرِ بزرگ که ــسحر برخیزد
شاطران با مددِ آهـــن و جوشِ شـیرین دیر برمی خیزند
کوک کن ساعتِ خویش !
که ســــــــــــــحر گــاه کـــســـــــــی
بقــچه در زیربغل ، راهــــــیِ حمّامی نیست
که تو از لِخ لِخِدمپایی و تک سرفه ی او برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش !
رفـــتــــــــــگر مُــــــرده و ایـــن کوچـــــهدگر
خالی از خِش خِــشِ جارویِ شبِ رفتگراست
کوک کن ساعتِ خویش !
ماکـــیان ها همه مستِ خوابند
شـــــــــــــــــهرهـــــــــــــــــــم . . .
خـــوابِ اینــترنتیِعصـــرِ اتم مـــی بیــند
کوک کن ساعتِ خویش !
که در ایـــن شـــــهر ، دگـر مســتی نیســـت
که تو وقتِسحر،آنگاه که از میکده برمی گردد
از صدای سخن و زمزمه یزیرِ لبـــش برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِســــحری نیســت دگر ،
و در ایـــن شــهر ســـحرخیزینیســـــــــت
و ســــــــــحر نـــــــــــــزدیکاســـــــــــت.....
طبقه بندی: شعر
